carry naar Cuesta Blanca

naar El Salto

Vandaag staat de klim naar El Salto op het programma. Opnieuw klimmen we in een rustig tempo, onze acclimatisatie helpend. Piedras Colorados bereiken we in dezelfde tijd als gisteren en na een korte pauze prop ik de spullen uit het depot hier erbij in mijn rugzak. Een half uur later komen 3 Argentijnse klimmers omlaag. Zonder top. In het hoogste kamp hebben ze enorme wind gehad en is hun tent aan flarden getrokken waardoor ze een erg slechte nacht hebben gehad. Slecht nieuws, hopelijk treffen wij het beter. In 2006 haalde ik ook de top niet vanwege het slechte weer. We klimmen door maar het gaat moeizaam voor Monique. Ze is moe.

Langzaam dus en meer korte pauzes. De route draait naar rechts, langs een smeltwaterstroom onder een breed penitentes veld en niet veel later zie ik de kampplaats van El Salto.
Monique verdwijnt na een lunch van soep met brood en ei de tent in en ik gooi opnieuw mijn rugzak vol om vanmiddag nog een eind hoger te klimmen voor een nieuw depot te maken.
Tot 17:00 uur wil ik verder omhoog, dus ik heb nog een uur. Direct vanuit El Salto een stoffig spoor omhoog, langzaam zigzaggend tot ik van boven af terug op de gele Khumbu tent kijk.

Iets hoger een markante grote gele rots, die twee jaar terug nog volledig in een penitentes veld lag, maar nu helemaal vrij is. Tien meter erboven wordt het even vlak en verdwijnt het spoor in een laag veld van penitentes. De wind komt nu recht van voren en twee keer blaast hij mij bijna uit balans. Het is bijna 17:00 uur en ik kijk al uit naar een geschikte rots voor een depot. Die daar ? Nee, nog eentje verder. Op ongeveer 4300 meter stop ik en maak ik depot. Ik zet de walkie-talkie aan en laat Monique weten dat ik weer op weg ben naar beneden.
Terug bij de tent is de warme thee klaar waarna we om 18:30 aan het avondeten beginnen. Daarna het dons is om het logboek bij te werken en dan is het alweer bedtijd.

We genieten van ontbijt met vers brood, ei, tomaat en kaas. over een paar dagen zullen we geen verse produkten meer hebben, maar ontbijtpap moeten mixen. Om 8:30 zijn we op weg met zware rugzakken en onder een nu al hete zon. We gaan langzaam om te wennen aan de hoogte, en aan de last van de rugzakken.

Ieder half uur nemen we een korte rust waarin we niet vergeten te drinken. Het terrein is rondom ons roodgekleurd van rots en gruis, met daartussen nog volop groen. In de verte voor ons zien we al de besneeuwde toppen. Het is super om hier weer terug te zijn. Na 2,5 uur bereiken we Guanaquitos basiskamp waar we onze tent in de beschermende Pirca opzetten. Vlakbij staan guanaco's nieuwsgierig naar ons te kijken.

Na een korte pauze klimmen we verder omhoog met een deel van de bagage wat we in een depot bij Piedras Colorados achterlaten. Dit hoeven we morgen in ieder geval niet meer omhoog te sjouwen. Met lege rugzakken dalen we in een uur terug naar de tent waar we de brander aanzetten voor een warme maaltijd van pasta, zalm, ui en mayonaise. Daarna met een volle thermoskan thee de tent in terwijl de duizenden sterren boven ons al weer één voor één zichtbaar worden.

De rode rotsen van Piedra Colorados

Laguna Blanca

Om 8:30 de volgende morgen rijdt onze vriend Hanibal zijn Toyota HiLux voor en sjorren we de spullen vast achter op de laadbak. Het eerste deel van de route gaat snel en al gauw zijn we bij het drukke Uspallata waar iedereen op weg naar Aconcagua ook een tussenstop maakt. Maar voor de Mercedario verlaat je hier al snel het asfalt en ga je een dirt-road af. Al vier keer eerder reed ik over deze weg en het blijft een mooie route met prachtige vergezichten. Zelfs ons doel, de Mercedario is op een gegeven moment links zichtbaar, vlak voordat we aankomen in het plaatsje Barreal.

Vanaf Barreal wordt de weg slechter, passeer je bij La Junta het mijngebouwtje waar we ons registreren en dan is het nog bijna twee uur rijden over een steeds smallere weg naar Laguna Blanca op ca. 3200m.
Wanneer Hanibal ons succes wenst en terug naar Mendoza rijd, komen er verschillende klimmers omlaag richting de Refugio. Een Duitser en een Oostenrijker waren succesvol en geven ons nuttige informatie over de omstandigheden hoger op de berg. Na een uitgebreid maal, waarvan we de restjes delen met de Oostenrijker die helemaal geen eten meer heeft) kruipen we in de tent. Morgen op weg omhoog!

Carrefour & Chris

Ontspannen lopen we na het ontbijt de stad in om inkopen te doen. Op Avenida Las Heras langs de outdoorshops om gasblikken te kopen en een extra thermosfles. Na wat gezoek en gevraag vinden we ook een adapter om onze satelliet telefoon aan het Argentijnse stroomnet op te laden. Na een lome siësta vullen we een winkelwagen met eten en snacks bij de Carrefour. Tussen de rijen ineens een bekend gezicht, en wel Chris, mijn expeditieleider van de Spantik in 2007. Hoe toevallig. Opnieuw genieten we van het avondeten, nu bij een restaurantje vlak aan het drukke Plaza Independencia, waar Monique en ik eerst alle souvenirs stalletjes al af lopen voor de eerste verkenning. Terug in het hostel verdelen we materiaal en eten en sorteren de load voor de drager die een kilo of 20 extra materiaal/eten voor ons naar BC zal dragen. Morgenvroeg op tijd uit de veren voor de rit naar Laguna Blanca, het begin van de trek naar de Mercedario.